Zmiana, której sama się dziwię...ale jak widać, życie jest nieprzewidywalne

Poczułam jakąś podejrzaną wolę walki i o dziwo nie przechodzi mi ona od jakichś trzech dni...Nie wiem czy mam wystraczająco sił, ale spróbować zawsze można. Muszę walczyć o każdy pojedynczy dzień, to przynajmniej wydaje się mieć jakiś sens i tego się trzymam. 
Szczerze mówiąc nie wiem czy nie zrezygnuję jutro, w przyszłym tygodniu albo w przeciągu miesiąca...Nie stawiam sobie żadnych ram czasowych, zobaczę jak długo dam radę i tyle. To nie są jakieś wielkie plany walki o mnie samą (chociaż może w jakimś minimalnym stopniu...), to po prostu ten mały krok, który muszę w końcu wykonać, bo teraz jestem na dnie. Spacerowałam sobie po nim tam i z powrotem, to trwało już zbyt długo, zdążyłam oswoić się z tym stanem i chyba nastał moment, w którym chcę powiedzieć dość. Na razie tylko powiedzieć, ale z czasem pewnie zrobię coś więcej niż rzucanie słów. 
Przyznałam się sama przed sobą, że do tej pory po prostu nie chciało mi się nic robić, wszystko wydawało się takie ciężkie i bezsensowne. Oczywiście nie sądzę, żeby moje nastawienie zmieniło się całkowicie w jeden dzień, bo to zwyczajnie niemożliwe. Muszę jedynie nad tym pracować i nie poddawać się. 

Znikąd nie spodziewałem się już ratunku i chciałem umrzeć. A jednak działo się coś dziwnego, ilekroć nawiedzało mnie to pragnienie, natychmiast myślałem o niebezpieczeństwie. Myśl ta dodawała mi sił do dalszej walki.